Bilindiği üzere her yıl 28 Haziran-4 Temmuz haftası Emekliler Haftası olarak kutlanıyor. Ancak bizler bir sene daha Emekliler Haftası’nı kutlayamıyor; günlerimizi hak gaspları ile mücadele halinde geçiriyoruz. Nitekim bu yılı, geçtiğimiz yıl olduğu gibi iktidarın bir lütuf gibi sunduğu “zam” vaatlerinin aksine, hem pandemide bizleri evlerimize kapatan hem açlık ve yoksullukla baş başa bırakan hem de “işçiye, emekçiye, emekliye değil sermayeye bütçe” tavrının benimsendiği aşikâr olan politika ve uygulamalarla geçirdik.
Evet, bizler, ne yazık ki, Emekliler Haftası’nı bir araya gelerek, emeklerimizin karşılığını alarak, ekmeğimizi bölüşeceğimiz sofralar kurarak geçiremiyoruz. Bu ülkede 8 milyon emekli açlık sınırının altında yaşam mücadelesi vermekte; 5 milyon emekli ikinci bir işte çalışmakta ya da iş aramakta, 2.5 milyon emekli aylık 763 lirayla geçinmek zorunda bırakılmaktadır.
Ancak bu kara tablonun karşısında dimdik bir şekilde bu Emekliler Haftası’nda da tekrar söylüyoruz:
Biz iktidarla, biz sermayeyle aynı gemide değiliz. Bizler gemileri inşa edenleriz, bizler o gemilerin yüzdüğü sularda cansız bedeni kıyıya vuranlarız, bizler her krizin faturasını ödetmeye çalıştığınız işçileriz, bizler yıllarca emek veren, alın teri döken şimdi ise “artı değer üretmiyorsanız yaşamaya hakkınız yok” denilen emeklileriz.
Tekrar söylüyoruz:
İşçi, emekçi ve emekliler olarak ne geçmişimizi ne de geleceğimizi bize bırakmayan bu düzenle barışmamız, bu iktidarla kol kola yürümemiz mümkün değildir!
Taleplerimiz açık ve nettir!
Emekliyiz; emeğin dokuduğu her ilmeğin değerini bilen, o ilmeği dokumuş olan, o ilmeği dokuyan, o ilmeği dokuyacak olan insanın yaşamı için mücadele edenleriz.
Evet, bizler emekliyiz; demokrasi ve sınıf mücadelesinden emekli olmayanlarız!
İnsanca bir yaşam için mücadele ederek Emekliler Haftası’nı hak ettiğimiz şekilde, başka bir dünya mümkün diyerek çıktığımız yolda; zafere ulaştığımız günlerde kutlayacağız!